Taniec flamenco to folklor cyganów andaluzyjskich, którzy przybyli na Półwysep Iberyjski ok. XVI w. Ponieważ tereny te przez stulecia zamieszkiwały różne narody, zarówno w śpiewie jak i w tańcu odnaleźć można wyraźne wpływy ich kultur - między innymi kultury mauretańskiej i żydowskiej.

Hiszpańskie flamenco tworzą nierozerwalnie związane ze sobą śpiew, taniec i muzyka (cante, baile, toque). Jako pierwszy ukształtował się śpiew oparty na rytmie. Nieco później pojawił się taniec, stanowiący początkowo formę ilustracji do pieśni.

Taniec flamenco jest najczęściej solowy - to indywidualna forma wypowiedzi, zawierająca zawsze pewien element improwizacji. Powszechnie kojarzona z tym rodzajem muzyki gitara pojawiła się stosunkowo niedawno. Jako instrument solowy, prowadzący, lub nawet zastępujący śpiew została rozwinięta dopiero na początku XX w.

RUMBA

To bardzo radosny, rytmiczny i w dużym stopniu opierający się na improwizacji styl flamenco. Wywodzi się z Ameryki Południowej, a do jego popularyzacji w Andaluzji przyczynił się teatr. Obok sevillany i bulerii jest jednym ze stylów najczęściej tańczonych na fiestach (imprezach flamenco)

ALEGRIAS (hiszp. alegre - wesoły)

Styl flamenco bardzo radosny, dynamiczny, liczony na 12. Od innych stylów flamenco (palos) różnią go m.in. charakterystyczne kroki i wprowadzenie do struktury tańca części zwanej silencio (hiszp. cisza). Alegrias jest kojarzone z dwoma miastami w Andaluzji: z Kadyksem i Kordobą.

FANDANGOS 

Pochodzenie. To forma muzyczna, charakterystyczna dla hiszpańskiego folkloru, która wraz z upływem czasu uległa „flamenkizacji”, czyli stała się jednym ze stylów (palos) flamenco. Mimo, że z fandangos można się zetknąć w wielu obszarach Andaluzji, najbardziej znana jest jego odmiana z Huelvy (fandango de Huelva). Istnieje wiele odmian tego stylu, wśród których na szczególną uwagę, obok wyżej wymienionej, zasługują: fandangos de Málaga, fandangos de Alosno i fandangos naturales.

Rytm. To palo liczone jest w kompasie ¾ (1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12). Niektóre z jego postaci istnieją jedynie w formie pozbawionej rytmu, śpiewanej (ale nie tańczonej). Brak rytmu umożliwia śpiewakowi pełną, nieskrępowaną ekspresję przeżyć i emocji.

Taniec. Fandangos początkowo tańczono w parze. Teraz jest tańcem indywidualnym, w postawie ciała oraz charakterze ruchów bardzo podobnym do innego stylu – alegrías. Ramiona, głowa tancerza wznoszą się ku niebu. Zamiast ciążyć do ziemi, ciało prostuje się. Fandangos jest stylem bardzo pogodnym, energicznym, o charakterystycznym, pulsacyjnym rytmie. Uważa się, że wiele innych stylów flamenco ma korzenie w fandango. Są to, m.in. cantes de Málaga (rondeña, jabera, verdiales, malagueñas), cantes de Levante i cantes de las minas (granaína, taranto, taranta, minera, cartagenera).

BULERIAS 

To jeden z najważniejszych stylów muzyki i tańca flamenco. Charakteryzuje się stałym, szybkim rytmem (metrum liczone do 12), dużą ekspresją i dynamiką. Wywodzi się z solea. Bulerías to styl bardzo radosny, dający szerokie pole do popisu w kwestii improwizacji. Obok rumby i tangosa stanowi esencję fiesty flamenco. Istnieje wiele jego odmian.

Strój: Wymagane jest obuwie na obcasie i na twardej podeszwie. Mile widziana spódnica. O szczegółach instruktor poinformuje na pierwszych zajęciach.