W programie zajęć z dziećmi pojawiły się tańce ludowe, zapraszamy do zapoznania ze stylami nauczanymi na zajęciach:
Krakowiak - wywodzi się z regionu krakowskiego, tańczony w żywym tempie, w takcie 2/4. Jest to jedyny polski taniec narodowy, który nie jest tańczony w takcie 3/4.
Początkowo, taniec ten był tańczony jedynie przez lud wiejski. Z czasem jednak stał się tak popularny, że trafił nie tylko do bogatych domów mieszczańskich i na dwory szlacheckie, ale również rozprzestrzenił się na całą Polskę. W tej formie krakowiak pojawił się w XVIII wieku i oznaczał dwumiarowe tańce krakowskie. Z czasem taniec ten upowszechnił się, przenikając do muzyki symfonicznej i scenicznej. Nieodzowną częścią tańca są kolorowe stroje krakowskie, dodające mu piękna, uroku i świetności. W muzyce ludowej krakowiak zwykle rozpoczyna się przyśpiewką.
Kujawiak - Jest to taniec narodowy wywodzący się z ludowych tańców weselnych z regionu Kujaw. Ludowe nazwy tego tańca, to śpiący i kolebany. Nastrojowa, liryczna melodia w metrum trójdzielnym nadaje mu zalotny charakter. Kroki taneczne oparte są głównie na łagodnym chodzie i obrotach, tylko muzyczne akcenty podkreślane są przez mocniejsze przytupywania. Podstawowym krokiem w kujawiaku jest trójkrok chodzony (w jednym takcie wykonuje się trzy kroki taneczne). Polega on na chodzie w rytmie ćwierćnut na lekko ugiętych nogach. Jest tańcem spokojnym. Liczymy do 3, metrum 3/4.
Polonez - Jest to reprezentacyjny narodowy taniec polski. Tańczony był na rozpoczęcie balów, również obecnie na niektórych dla podkreślenia ich uroczystego charakteru ( np. podczas studniówki). W zależności od regionu, polonez znany był pod różnymi nazwami: taniec polski, chodzony, pieszy, łażony, wolny, powolny, powolej, okrągły, starodawny, chmielowy. Nazwa polonez pojawiła się dopiero w latach trzydziestych XVIII w jako spolszczenie francuskiego polonaise. Tańczony najpierw wśród ludu, znany w swym pierwowzorze chmielowym z przełomu XVI i XVII wieku, z czasem przyjął się na dworach magnackich. Na dworach królów polskich polonez, będąc elementem ceremoniału dworskiego, był paradą szlachty przed monarchą.
Polonez jest tańcem uroczystym w charakterze, charakteryzuje go gracja w ruchach i posuwistość kroków. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum ¾, tempo powolne.
Oberek – polski taniec ludowy , o żywym tempie i skocznej melodii w rytmie nieparzystym; popularny na wsi w wielu regionach Polski, szczególnie lubiany na Mazowszu i Radomszczyźnie. W swoim naturalnym kontekście (zabawy, wesela) zaczął zanikać w II połowie XX wieku, obecnie tańczony wyjątkowo na weselach tylko przez starszych i na ich życzenie, pod warunkiem, że ma oberka w repertuarze kapela weselna, co zdarza się rzadko (najczęściej wtedy jest to skomponowany w mieście „oberek wilanowski”).
Oberek dopiero przy końcu XIX wieku stał się tańcem różnych warstw społecznych, chociaż pierwsze wzmianki o „obertasie” pochodzą z wieku XVII. Jego bardzo szeroki zasięg w kraju sprawił, że nie dawano mu nazwy pochodzącej od regionu, jak w przypadku krakowiaka, mazura, kujawiaka.
Oberek to taniec o metrum trójdzielnym, najczęściej 3/8. Polega na szybkich obrotach par tańczących w miejscu lub wirujących w przestrzeni krokiem w rodzaju kroku okrąglaka, mazurka, czyli składających się z trzech pojedynczych stąpnięć (kroków) o jednakowych wartościach rytmicznych (ósemek) przypadających na jeden takt.
Polka - powszechny w wielu krajach taniec ludowy, w metrum 2/4, w szybkim tempie. Wielu etnografów wskazuje na czeskie pochodzenie tańca. Jest też uważany za tradycyjny ludowy taniec polski już od XIX w., znany w niemal wszystkich regionach, w rozmaitych odmianach.
Nazwa pochodzi od czeskiego słowa „půlka”, oznaczającego „połowę”. Po powstaniu listopadowym zmieniono ją na polka na cześć bohaterskich Polaków.
Zapraszamy do zapisów
STYL POZIOM |
LOKALIZACJA | DZIEŃ | GODZINA | INSTRUKTOR | DATA PIERWSZYCH ZAJĘĆ |
INFO | ZAPISY |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Nie znaleziono grup |